Sunday, November 1, 2009

फोन भूत !!!!

त्यावेळी मी आणि तेजस व्ही.एस्.एन्.एल्.मध्ये होतो. मला वाटतं गणपतीचे दिवस होते. आणि शनिवार होता. काम तसं फारसं नव्हतं. ऑफीसमध्ये आल्या आल्या तेजसने वर्दी दिली. " भाई, आज घरपे कोई नहीं है. रात को जश्न मनायेंगे."
त्यानुसार देव, जगदीश आणि अमेयला निमंत्रण गेलं. संध्याकाळी ७ वाजता तेजसच्या घरी जमायचं....आम्ही ४ - ५ वाजता ऑफीस सोडलं. मी तेजसला बोललो की मी घरी जातो आणि घरच्यांना तोंड दाखवून परत येतो. त्यावेळी मी घाटकोपरला राहायचो. मम्मीच्या समोर काही तरी पुडी सोडली आणि सटकलो. तिथुन बस स्टॉपवर आलो आणि ३०५ पकडली... आय थिंक ७ दिवसांचे गणपती गावी चालले होते.. त्यामुळे थोडं ट्रॅफीक होतं... मी सायनला पोहचलो असेन इतक्यात माझा सेल वाजला. नंबर अनोळखी होता..मी फोन उचलला." हॅलो... हॅलो..... " बोलतोय पण समोरुन फक्त ढोल ताश्यांचा किंवा मिरवणुकीचा आवाज येत होता पण व्यक्तीचा आवाज येत नव्हता... मी हॅलो हॅलो बोलुन वैतागलो आणि फोन डिसकनेक्ट केला... परत ५ मि. त्याच नंबरवरुन फोन आला. पुन्हा तेच !! मी हॅलो.. हॅलो ओरडतोय पण गोंगाटाशिवाय कसलाही आवाज नाही.... त्यात तो नंबरही ओळखीचा नव्हता....म्हणुन मी रिटर्न कॉल केला पण परत तोच आवाज आला.. दुसर्‍या वेळी माझा कॉल अ‍ॅन्सर नाही झाला. काही वेळाने तेजसचा फोन आला.. " कुठे आहेस रे? " त्याने विचारले.
'" अरे मी बसमध्ये आहे. सायनला पोह्चतोय. थोडा ट्रॅफीकमध्ये अडकलोय..."
गणपती विसर्जन असताना मी शिवाजी पार्कला जायला घाटकोपरहुन बस पकडली म्हणुन त्याने माझा उद्धार केला. मघाशी आलेले फोन कॉल कुणाचे असतील याचा विचार करत आणि गणपतींची मिरवणुक आणि मिरवणुकितल्या मुलींना बघत बघत मी अराउंड ७ - ७.३० वाजता पार्कात पोहचलो.तेजस आणि देव कट्ट्यावर स्टॉक घेउन बसले होते.. जग्गु, आणि अमेय अजुन आले नव्हते... आम्ही कट्ट्यावर तोपर्यंत पार्कातल्या पोरी बघत बसलो...बोलता बोलता मी तेजस आणि देवला मघाशी मला आलेल्या फोन कॉल्सबद्दल बोललो...दोघांना नंबरही दाखवला.. मी त्या नंबरच्या बाबतीत थोडा क्युरीअस होतो कारण एका वर्षापूर्वी माझं ब्रेक - अप झालं होतं. तरीही मी तिला विसरु शकलो नव्हतो... अजुनही नाही विसरु शकत्...त्यामुळे मला वाटत होतं की कदाचित तीच फोन करत असावी... कारण फोन आल्यावर मला बाकी सगळे आवाज येत होते फक्त त्या व्यक्तीचा आवाज येत नव्हता.. त्यामुळे मला असं वाटत होतं की ती मुद्दाम बोलत नसावी...पण कन्फर्म होत नव्हतं. मी ती शंका तेजस आणि देवला बोलुन दाखवली. साल्यांनी मला वेड्यात काढलं आणि मग आम्ही तेजसच्या घरी पोहचलो....काही वेळांनी सगळेजण पोहचले आणि मग मैफील सुरु झाली.. १ - २ पेग झाले असतिल.इकडच्या तिकडच्या गप्पा सुरु झाल्या. बॉस लोकांचा उद्धार करुन झाला. एकमेकांची खेचुन झाली ( काय म्हणुन विचारु नका, आपण जाणकार आहात ) मग तेजसने सिगरेट फुकत त्याचा नेहमीचा शेर बोलुन दाखवला..
" अर्ज है ! "
" इर्शाद "
" के बेवफा सनमसे सिगरेट अच्छी है !"
" वा ! वा ! वा ! वा !"
" के बेवफा सनमसे सिगरेट अच्छी है, साली दिल जलाती है पर होठोंसे तो लगती है !"
" वा ! वा !! माश्या हलवा, माशा हलवा !!"
तिसरं राउंड सुरु झालं.. इतक्यात त्याच नंबरवरुन परत फोन आला... मी घडाळ्याकडे पाहीले. साडे नऊ वाजले होते. मी फोन उचलला.." हॅलो... हॅलो...." कुणाचाच आवाज नाही...आत मात्र पलीकडुन कसलाही आवाज येत नव्हता.. शांत !!! मी १ - २ वेळा हॅलो हॅलो बोलुन वैतागुन फोन डिसकनेक्ट केला...परत १ - २ मिनिटानी त्याच नंबरवरुन फोन... आताही तेच..कुणी बोलत नाही...मी हॅलो.... हॅलो बोलुन परत फोन ठेवला... एव्हाना बाकीचे सगळेजण माझ्याकडे बघत होते..." काय झालं रे ? कोण होतं? " तेजसने विचारले...
" माहित नाहे रे, त्याच नंबरवरुन फोन आलाय... मघाशी कसले कसले आवाज येत होते... आता तर आवाजही येत नाहीत्...कोण आहे कुणास ठाउक ! ' मी वैतागुन बोललो आणि एक लार्ज सिप घेतला...मग ती स्टोरी जग्गु आणि अमेयला सांगितली... काही वेळाने परत फोन आला... मी अ‍ॅन्सर न करताच डिसकनेक्ट केला... परत फोन आला ..... मी डिस्कनेक्ट केला....असं दोन तीन वेळा झालं... मग मला थोडं वाटु लागलं की तीच असावी... ब्रेक अप झाल्यापासुन आम्ही एकमेकांशी बोललो नव्हतो... किंवा भेटलोही नव्हतो. ( पी. एस. :- मी ३ पेग डाउन आहे.) वैतागुन मी फोन स्विच्ड ऑफ केला... म्हटलं मरु दे !! नंतर बघुया... तसं माझी लव्ह स्टोरी अमेय आणि तेजसला माहित होती.. मी थोडासा अपसेट झालो...मला तिची प्रकर्षाने आठवण यायला लागली....मला अपसेट बघुन काही जणांनी मला धीर दिला... आणि ४ था पेग भरला... तेजसने मला सेल ऑन करायला सांगितले... बोलला बघुया परत फोन येतो का. मी नाय नाय करत फोन ऑन केला... काही वेळ निघुन गेला आणि परत फोन आला...." नॉट अगेन ! डॅम्न ! " म्हणुन मी फोन सोफ्यावर फेकुन दिला...फोन वाजुन वाजुन बंद झाला.. पण परत वाजायला लागला... मी उचलला...वैतागुन, रागाने ओरडलो..." हॅलो कोण आहे?? बोलत का नाही..??? " माझी जिभ अडखळत होती...
" सोनु तु आहेस का? बोल ना ! तु बोलत का नाहीस ?? " मी बोलुन बोलुन थकलो पण समोरुन कसलाही आवाज नाही...मी फोन डिसकनेक्ट केला...
" मला वाटतं तीच आहे..अजुन कुणी नसणार आणि इतक्या रात्री अजुन कोण फोन करणार?" मी बोललो...
" तीच कशावरुन ? " कुणी तरी विचारले..
" तीच असणार यार इतक्या रात्री अजुन कोण फोन करणार ? आय मीन जर दुसर्‍या कुणाला बोलायचं असतं तर त्याने ब्लँक कॉल का दिले असते?? "' ( चार पेग डाउन ) आता मला सॉलेड चढली होती..मला काही सुचत नव्हतं.. फोन येतच होते... आणि मी डिसकनेक्ट करत होतो..कारण बोलुन काहिच फायदा होत नव्हता.. त्यानंतर येणार्‍या प्रत्येक कॉलला मे किती तरी मुलींची नावं घेतली...भक्ती, पल्लवी, श्वेता, सोनु.... हे समजुन की यापैकी कुणी फोन करत असावं... सगळेजण माझ्याकडे डोळे फाडुन बघत होते...( आणि हो एक सांगायचं राहिलं मी जेव्हा जेव्हा त्या नंबरवर फोन करायचो तेव्हा तो फोन फक्त रिंग व्हायचा. कुणीही अ‍ॅन्सर करत नव्हतं त्यामुळे मी अजुन कन्फ्युझ होतो..) काही वेळाने माझ्या कन्फ्युझनची जागा भीतीने घेतली...कारण एका वर्ष झालं होतं तिला बघुन आणि तिच्याशी बोलुन. त्याकाळात तिच्याविषयी मला काहिच कळलं नव्हतं. किंबहना मी ते जाणुन घेण्याचा प्रयत्नही केला नव्हता...आमच्यात जे काही झालं होतं ते सगळं मी मनाच्या कुठच्या तरी कोपर्‍यात गाडुन ठेवलं होतं..त्यामुळे तिचं काही बरं - वाईट तर झालं नसेल ना या विचाराने मी घाबरलो होतो...म्हणजे अ‍ॅल्कोहोलचा माझ्यावर इतका परीणाम झाला होता कि. तो फोन कॉल भुताचा किंवा एखाद्या आत्म्याचा असावा असं मला वाटत होतं.( एखद्या चित्रपटासाठी चांगला कॉन्सेप्ट आहे. नाही का? ) मी अशी शंका बोलुन दाखवल्यावर सगळे सिरिअस झाले... फोन आल्यावर मी तो स्पीकरवर ठेवायचो जेणे करुन त्यांनाही ऐकायला जावं..पण काहीच ऐकु येत नव्हतं.. पण ,मला बाकिच्यानी वेड्यात जमा केलं.नंतर मला ह्या साल्यांचा डाउट यायला लागला, कदाचित यांच्यापैकीच कुणीतरी प्रँक करत असेल.. मी त्यांआ शिव्या घालायला सुरुवात केली, बोललो साल्यांनो तुम्हीच हे कॉल करताय्.सगळ्यांनी आपापले सेल फोन काढुन समोर ठेवले..५ मि.परत फोन आला..आता काय बोलणार??? मी फोन उचलला, काही बोलायला जानार इतक्यात काय झालं, अमेय काही तरी बोलला आणि ते चक्क मला माझ्या फोनमध्ये ऐकु आलं. मी घाबरलो..घाबरुन बोललो, " हे काय? चाललयं?? आपण जे ह्या रुममध्ये बोलतोय ते मला माझ्या फोनमध्ये ऐकु येतेयं, डॅम्न!!! " " बघु, बघु" म्हणुन कुणीतरी फोन घेतला इतक्यात तो डिसकनेक्ट झाला... हे काय चाललयं, मला काहिच समजत नव्हतो.. माझ्या काहिच लक्षात येत नव्हतं. बाकिचेही माझ्याकडे घाबरल्यासारखे बघत होते...अ‍ॅलकोहोलचा परिणाम असेल माझं डोकं सुन्न झालं होतं. त्या सारख्या सारख्या फोन कॉल्सच्या टॉरचर्समुळे मी वेडा झालो होतो... अतिशय घाबरलो होतो. लिकर संपलं होतं. पण फोन कॉल्स संपले नव्हते...सगळेजण मला रिलॅक्स व्हायला सांगत होते.मला काय करावे ते सुचत नव्हते... इतक्यात परत फोन वाजला.. मी अ‍ॅन्सर केला..भयाण शांतता...." हॅलो ?......."
पलिकडुन काहि तरी कुजबुजण्याचे आवाज... श्वासोच्छवासांचा आवाज....मी चापापलो...
पलिकडुन व्हिस्परिंग आवाज आला, " हॅ......लो....."
मी ओरडलो, "ए कुणीतरी बोलतय..." " हॅलो... कोण आहे?? " मी भीत भीत विचारले....
"दी....प.....कक्क्क..???." व्हिस्परिंग साउंड....
" या अ‍ॅम दिपक.... व्हु इज धिस??" ( मला स्केरी मुव्ही आठवला.)..
" दी...पकक्क्क...., यु...आ...र डे....ड नाव...! अ‍ॅम कमिंग....
." कोण आहे ? *#*** !!! ,,, #* @***, फ*%^@***!!!!, हिम्म्त असेल तर समोर ये...!! " मी त्वेषात तोंडाला येईल ते बोलत होतो...
" कोण आहे रे ? काय झालं ? " ' माहित नाही रे कोण आहे साला,बॅस्टर्ड मला बोलतोय यु आर डेड नाव !!!"
" आवाज कुणाचा आहे? ''
" काय माहित ?? इट्स व्हिस्परिंग !!! "
सगळेजण गपगार झाले.. काय चाललयं कुणालाच काही कळत नव्हतं... माझी तर सगळी उतरली... मी घामाघुम झालो होतो... कोण असेल?? मला काहिच कळत नव्हतं... ( ४ पेग डाउन झल्यावर काय माती कळणार ???) माझे सगळे तर्क वाया जात होते... बरं हे सगळं संध्याकाळपासुन सुरु झालं होतं आणि आता तर रात्रीचे २ वाजायला आले होते.... ती इतक्या रात्रभर जगुन फोन का करेल??? बरं तीने इतक्या वेळा फोन केला, एकदा तरी ई बोलली असती ना!! आणि ती यु आर डेड ! असं कशाला म्हणेल??? शी* मॅन ! डोकंच चालत नव्हतं... मी सेल स्विच्ड ऑफ केला... आणि बसुन राहिलो....बाकिचे झोपायच्या तयारीला लागले...पण माझी झोप तर केव्हाच उडाली होती...सगळ्यांनी मला धीर दिला .. आणि झोपायला सांगितले... पण मी पुरता घाबरुन गेलो होतो.. तेजसने मला पाणी आणुन दिले.. मी सगळ्यांकडे बघत होतो आणि ते माझ्याकडे विचित्र नजरेन बघत होते..होत असलेल्या प्रकाराला काय म्हणावं तेच कळत नव्हतं !! भुताटकी??? आत्मा??? डॅम्न!! ( मी ह्या बाबतीत डरपोक आहे ) नंतर ह्या विषयावर आमच डिसकशन सुरु झालं.. कोण - कोण कसले कसले, कुठुन कुठुन ऐकलेले भुता - खेतांचे किस्से सांगत होते आणि मे अजुन घाबरत होतो... इतक्यात तेजसने मला खिडकीपाशी बोललवलं अनी सांगितलं की समोरच्या बिल्डिंगमधला तो फ्लॅट आहे ना तिथुन एका मुलीने उडी घेउन आत्महत्या केली होती....आणि तो किस्स सांगितला... देव आणि अमेयने तेच सांगितले... नंतर मी बिछान्यावर पहुडलो पण मला झोप येत नव्हती. ती खिडकी आणि बाहेरचा भयाण अंधार मला डिस्टर्ब करत होता... मी तेजसला ओरडलो
"पहिल्यांदा ती खिडकी बंद कर साल्या, तिथे कुणे तरी आहे... !!!"
" अरे कुणी नाही तिथे !! झोप गपचुप ! "
" नाही, नाही ! मला कुणीतरी दिसतयं तिथे !!! बंद कर आधी !!' मी ओरडु लागलो...आणि परत उठुन बसलो...
आणि एक भयंकर डायलॉग मारला, मला माहित नाही हा डायलॉग मला कसा आठवला किंवा कसा सुचला !!
मी बोललो, " हे बघा, माझ्याशे जे काही होतयं ते मला माहित नाही, पण जिथे प्रकाश आहे, जे आपण पाहु शकतो तेच सत्य आहे, जिथे प्रकाश संपतो तिथे अंधार सुरु होतो.. आणि ह्या अंधारात काय चाललयं हे आपल्याला तोपर्यंत कळणार नाही जोपर्यंत आपण तिथे प्रकाश टाकत नाही.... " ( डॅम्न ! काय खतरनाक डायलॉग होता ना ?? )
आतापर्यंत अमेय वैतागला होता, " ए साल्या आता जर गप्प बसला नाहिस ना तर डोक्यात बाटली घालेन, केव्हापासुन बडबड करतोय, कसली भुतं आणि आत्मा??? तु काय कुणा मुलीचा रेप करुन तीला मारुन टाकलयं? जी आता भुत बनुन तुला मारायला आलीय...आता जर गप्प झोपला नाहीस ना तर इथे एक आत्मा तयार करीन,.... तो तुझा !!"
( साला राक्षस !!! ) मी गप्प झालो. पण मला झोप येत नव्हती. मी घाबरलो होतो.. घाबरल्यामुळे आणि ती खिडकी दिसत असल्यामुळे माझी धडधड वाढली होती.. मला घाम फुटला होता...
मी अमेयला बोललो..." मला कसं तरी होतयं ... आय थिन्क माझा ब्लड प्रेशर ... अम्या साल्या मला हॉस्पिटलमध्ये घेउन चल... माझं काही खरं नाही..."
सगळेजण मला शांत करत होते पण मी कुणाचच एऐकत नव्हतो..
शेवटी अमेय उठला... " साला, हा काय झोपायला देणार नाही....मरु दे रे, देव सांग त्याला कुठुन फोन येतायत ते,, दाखव त्याला भूत...."
मी शांत....
" काय? काय " कोण फोन करतो???'" मी देवकडे पाहिले, तो हसत होता... मला बोलला... "सेल स्विच ऑन कर."
मी पटकन सेल स्विच ऑन केला...आणि त्या नंबरवरुन फोन आला... मे देवकडे पाहिले त्याचा सेल त्याच्या हातात होता पण त्याचा नंबरवरुन कॉल येत नव्हता.. सगळ्यांचे फोन सगळ्यांकडे होते... पण कुणाच्याच सेलवरुन फोन येत नव्हता.....
"काय चाललयं ? कुणी सांगेल का???"
अमेयने एक टपली मारली " आरे साल्या इथुन फोन येतोय तुला." आणि देवने खिशातुन दुअसरा सेल बाहेर काढला..!!
डॅम्न!! जेव्हा मला हा सगळा प्रकार कळला तेव्हा माझा चेहरा बघण्यालायक झाला होता.. सगळेजण माझ्यावर हसत होते...माझी खेचत होते....जर हा सगळा प्रकार तेव्हा रेकॉर्ड केला असता तर एम टीव्ही बकरावर फर्स्ट प्राईझ मिळालं असतं.... खतरनाक एपिसोड झाल होता.. मी ही नंतर हसायला लगलो.....
*****************************************************************************************************************************************************************************************************************
त्याचं झालं असं, देवकडे दोन सेल फोन होते. एक आय थिंक रिलायंसचा आणि एक गरूडा... पैकी रिलयन्सचा नंबर माझ्याकडे होता पण गरुडाचा नव्हता..त्यावेळी गरुडाची स्कीम होती कि महिना १२०० रु. फिक्स्ड भरायचे अणि कोणत्याही लोकल नंबरवर अनलिमिटेड बोलायचे....तोच फोन त्याच्याकडे होता...संध्याकाळी मी जेव्हा बसमध्ये होतो तेव्हा देव मला फोन करत होता पण काही प्रॉब्लेम्समुळे मला त्याचा आवाज येत नव्हता. फक्त तो गोंगाट ऐकु येत होता...मी जेव्हा त्यांना पार्कात भेटलो आणि त्या कॉल्सबद्दल सांगितले साल्यांनी तेव्हाच ठरवले की आज ह्याल घ्यायचं...त्याप्रमणे त्यांनी बाकिच्यांनापण सांगुन ठेवले होते....पीताना देव हळुच खिशात हात घालायचा आणि माझा नंबर डायल कारायचा.. मी फोन उचलल्यावर हरामखोर सगळे शांत व्हायचे...जेव्हा मी बोललो की अरे यार आपण जे बोलतोय तेच मला ऐकु येतेयं तेव्हाच मला समजायला हवं होतं की इथुनच कुणी तरी फोन करतयं. पण अ‍ॅल्कोहोल डोक्यात चढल्यावर डोकं थोडंच काम करणार !! असो...शेवटी क्लायमॅक्स ! व्हिस्परिंग साउंड !!!! देव बाथरुममध्ये गेला आणि तिथुन त्याने फोन केला होता.. दारु पिताना नॉरमली सगळेजण सारखे सारखे टॉयलेटला जात असतात त्यामुळे माझं त्याच्याजडे लक्ष नव्हतं. प्लस त्याचा फोन माझ्यासमोरच होता...आणि साले सगळेजण इतकी क्लास अ‍ॅक्टींग करत होते की मला जरासुद्धा शंका आली नव्हती... डॅम्न!! त्यानंतर हा प्रकार सगळ्या मित्रांना कळवण्यात आला.. आणि मला सग्ळे फोन करुन व्हिस्परिंग आवाजात बोलायाच !" दी....पप्प्प्क... यु आर डेड !! " सगळ्यांची हसुन हसुन पुरेवाट लागली.... आजही तो किस्सा आठवला की मला स्वत:वरच हसायला येतं!!! असतात एक एक त्यापैकी मी एक !!!

Saturday, October 3, 2009

पैलतीर........अंतिम

"काही नाही रे. बस असचं. तुझी काळजी वाटते."
" चल मग मी निघतो. फ्रेश होउन येतो. मग पार्कात फिरायला जाउ. "
" ओके. लवकर ये रे. !" असं म्हणुन चिन्मय तिथुन निघला.
पुढचे काही दिवस असेच निघुन गेले. नेहाचे ते चाळे सुरुच होते. एके दिवशी प्रिया काही मित्रांसोबत पार्कात बसली होती. नेहाने तिला पाहिले आणि तीला चिडवण्याच्या हेतुने तिला बरचं काही बोलुन गेली. प्रिया फक्त ऐकत होती. नेहा मोठ्या मोठयाने ओरडत होती आणि आजुबाजुचे लोक त्यांच्याकडे पाहत जात होते. प्रियासोबत असलेल्या मैत्रीणींनी नेहाला गप्प करण्याचे बरेच प्रयत्न केले पण ती ऐकायच्या मुडमध्ये नव्हती. प्रिया शांतपणे ऐकत होती आणि तिच्या डोळ्यांतुन अश्रुंची धार सुरु होती. शेवटी वैतागुन प्रिया जायला निघाली. ती रस्त्याच्या कडेवरुन डोळे पुसत चालली होती. मागुन नेहा त्या मुलाबरोबर बाईकवरुन येत होती. बाईकवरुन जाता जाता नेहाने प्रियावर लाथ मारली आणि अतैशय क्रुरपणे हसत भरधाव निघुन गेली. नेहाने मारलेल्या लाथेमुळे प्रिया रस्त्यावर पडली. ते बघताच तिच्या मैत्रीणीनी धावत येउन तिला सावरले. प्रिया अतिशय व्यथित होउन रडायला लागली. मानसीने तिला घरापर्यंत सोडले. प्रियाने मानसीला हे सगळं चिन्मयला सांगु नको म्हणुन सांगितले. पण चिन्मयला कुठुन तरी समजले. तो तडक प्रियाकडे गेला आणि त्याबाबत त्याने प्रियाला विचारले. प्रियाने त्याला झाला प्रकार कथन केला.
" बस्स ! दॅट्स द लिमीट ! मी तिला सोडणार नाही आता ! " चिन्मय रागाने बाहेर पडला.
प्रियाने त्याला थांबवले. " जाउ दे रे ! मला काही फरक नाही पडत. जाउ दे ! मला कळत नाहे की ती अशी विअर्ड का वागतेय. जस्ट फरगेट इट ! "
" नो ! आय वोन्ट ! तीने मला काही बोलावं तुला बोलण्याचा तिला काहीएक हक्क नाही. तिला मी बघुन घेतो आता. ! " चिन्मय तडक बाहेर पडला. तो नेहाच्या घरी गेला. नेहाची आई होती.
" नेहा कुठे आहे ?" त्याने विचारले. "का? काय काम आहे? " नेहाच्या आईने दारातच विचारले.
तिला न जुमानता चिन्मय घरात शिरला. आणि नेहाला हाक मारु लागला. नेहाचे वडील बाहेर आले.
" काय झालं बेटा ? नेहा नाहीए इथे.ती काही वेळापुर्वीच लंडनला निघुन गेली तिच्या आत्याकडे."
दात ओठ खात चिन्मयने त्यांच्याकडे पाहिले. तो रागाने लालबुन्द झाला. समोर असलेला फिशपॉन्ड जमीनीवर ढकलुन दिला. सगळीकडे काचा आणि पाणी पडले.आणि काही मासे तडफडु लागले. ते पाहुन नेहाची आई आणि वडील घाबरुन गेले. " अरे काय झाले काय ? " नेहाच्या वडीलांनी विचारले.
" काय झालं ? जर आता तुमची मुलगी समोर असली असती ना तर तुम्हाला कळलं असतं. सांगुन ठेवा तुमच्या मुलीला की यापुढे माझ्या समोर जरी आली ना तर ...... " नेहाची आई घाबरुन एका जागी बसली होती.
चिन्मय तिथुन निघुन गेला। त्या गोष्टीला बरेच महिने निघुन गेले. सर्व काही सुरळीत होते. त्यानंतर नेहाचा काही पत्ता लागला नाही.चिन्मयही सगळं काही विसरुन गेला.यथावकाश चिन्मय आणि प्रियाचं लग्नही झालं. लग्नानंतर काही महिन्यातच प्रियाने ती आई होणार असल्याची न्युझ चिन्मयला दिली. चिन्मय आनंदाने वेडा झाला होता. प्रियाला कुठे ठेवु आणि कुठे नको असं त्याला झालं होतं. दिवसेदिवस प्रिया अजुनच सुंदर दिसत होती. प्रत्येक दिवशी चिन्मय आणि प्रिया बाळाच्या येण्याचा जाणिवेने हरवून जायचे. प्रियाला आता सातवा महिना सुरु होता. एके दिवशी चिन्मयला कंपनीच्या कामासाठी नाशिकला जायचे होते. प्रियाही जायचा हट्ट धरुन बसली. चिन्मय तिला समजावत होता पण ती ऐकेना. शेवटी चिन्मय तिला घेउन गेला. रात्री मुंबईला परतत असताना अचानक रस्त्यात पाउस पडु लागला.रस्त्यात परतत असताना प्रियाच्या पोटात अचानक दुखु लागले. वेदनांनी ती विव्हळू लागली. चिन्मय आजुबाजुला हॉस्पिटल किंवा एखादा दवाखाना शोधत ड्राईव्ह करत होता. पण कळवळणार्‍या प्रियाला त्याला बघवत नव्हतं. तो तिला धीर देत होता. भिवंडी बायपासजवळ येताच टर्नवर प्रिया अचानक ओरडली. तिला बघताच चिन्मयचा कारवरील ताबा सुटला आणि समोरुन येणार्‍या भरधाव ट्रकने त्याच्या गाडीला चिरडुन टाकले. ..................................
**********************************************************************************
गाडीने आता वेग घेतला आणि ती मुंबईच्या दिशेने सुसाट पळू लागली. दोन - तीन वेळा चिन्मयने मिररमध्ये पाहिलं नेहा त्याच्याचकडे बघत होती. तिचे डोळे जड दिसत होते. चिन्मय तिला टाळत होता पण नेहाची नजर हटत नव्हती. पश्चाताप आणि करुणेची छटा तिच्या चेहर्ञावर स्पष्टपणे जाणवत होती. इतक्यात परत चिन्मयचा फोन वाजला. त्याने गाडी बाजुला घेतली.
" हा आई, काय झालं?" ........." व्हॉट ? कधी आणि कशी ????? ........ तु पहिल्यांदा तिला हॉस्पिटलला घेउन जा..... मी..म म्मी मी...... पोहोचतो अर्ध्या तासात ! अगं पण हा सातवा महिना आहे ना अचानक कसं काय.????? " ........... " ए पियु काय झालं गं? खूप दुखतयं का रे? डोन्ट वरी मी येतो लगेचच...... पियु.....तु बोलु नकोस जास्त ... मी म ....मी मी पोहचतो... आय लव्ह यु जान !!!! .........." आई तिला तबडतो हॉस्पिटलमध्ये घेउन जा ! मी पोहचतो.... !!! "
"काय झालं मि. चिन्मय ??? " राहुलने विचारले.
" नाही! काही नाही ! आय थिन्क शी नीड्स मी !!! मला पोहोचलं पाहिजे ताबडतोब." चिन्मयने गाडी सुसाट सोडली....त्याला धड काही सुचत नव्हतं. सारखा प्रियाचा आवाज त्याच्या कानात घुमत होता. त्याने काही मित्रानां आणि मैत्रीणींना फोन केले आणि घरी जाउन आईची मदत करायला सांगितले. तो खूपच टेन्स्ड झाला होता.राहुल त्याला धीर देत होता. आता ते भिवंडी बायपासच्या इथे पोहोचले होते. बायपासच्या टर्नजवळ येताच चिन्मयचा फोन परत वाजला. प्रियाचा फोन होता. फोन डॅशबोर्डवरुन उचलता उचलता अचानक हातातुन सटकला आणि खाली पडला. एका हाताने स्टेअरिंग सांभाळत असताना वळणावर अचनक समोरुन एक ट्रक सुसाट आला. राहुलने ते पाहिले आणि ऑरडला "मि. जाध........व !!!!!" ते पाहताच चिन्मयने पटकन ब्रेक मारुन स्टेअरिंग वळवले पण गाडिवरचा त्याचा ताबा सुटला. त्याचवेळी ट्रकवाल्यानेही कचकन ब्रेक दाबले आणि थांबवायचा प्रयत्न केला पण नियतीला ते मान्य नव्ह्ते. ट्रकने कोणतीही दयामाया न दाखवता त्या ऑडीला चिरडुन टाकले. एक कर्कश किंकाळी ऐकु आली आणि सेलफोन रिंग होत होता....
"चिन्मय्य्य्य्य्य्य्य !!!!! " नेहाने किंकाळी फोडली..... दचकून राहुल जागा झाला..
." काय..... झालं नेहा???? " नेहाने आजुबजुला पाहिलं ती तिच्याच गाडीमधे होती. राहुल बाजुला होता.. तिला कळेना आपण इथे कसे काय? ती फार घाबरली होती. घामाने डबडबून आणि धापा टाकट होती. राहुललाही कळेना की काय झालं?
" काय गं काय झालं काही स्वप्न वैगेरे पहिलंस का? "
" राहुल आप....प्ण कुठे आहोत सध्या? "
" कुठे म्हणजे ? रात्री गाडी खराब झाल्यापासुन इथेच आहोत. पावसात कुणी लिफ्ट देत नव्हतं. तु ही झोपी गेलीस. म्हणुन मग वैतागुन मी ही झोपलो.. पण झालं काय? " आता नेहाला कळलं की ते एक भयानक स्वप्न होतं. ती ताळ्यावर आली. राहुलने तिला पाणी पाजलं. आता तिला बरं वाटु लागलं. पण ते स्वप्न तिच्या मनातुन जाईना. तिचं मन सारखं चिन्मय आणि प्रियाबोवती घुटमळू लागलं. ती गाडीबाहेर पडली तिच्यापाठोपाठ राहुल बाहेर आला. हाय वे वर बरच ट्रॅफिक जमा झालं होतं. त्याने घडाळ्याकडे पाहिलं. साडे चार वाजले होते. ट्रॅफिक बघुन तो अजुनच वैतागला. बाजुला उभ्या असलेल्या व्यक्तिला त्याने विचारले, " अरे भाई सुनो ! क्या हुआ? इतना ट्रॅफिक क्युं है ?"
" कुछ नहीं साहब, अ‍ॅक्सिडेंट हुआ है आगे. एक कपल था गाडी में. ट्रकने उडाया !!! " नेहा पटकन चपापली....तिला हा संवाद ओळखिचा वाटला....पण तिला धड आठवत नव्हतं...राहुलने एका ट्रकवाल्याच्या मदतीने कशी तरी गाडी सुरु केले आणि सुटकेचा नि:श्वास टा़कला.काही वेळाने ट्रॅफिक हळूहळू मुव्ह होउ लागले. नेहाला काही सुचत नव्हतं. ती डोळे बंद करुन शांत पडुन होती आणि त्या स्वप्नाचा माग घेत होती. काही वेळाने जिथे अ‍ॅक्सिडेंट झाले होते तिथुन ते पास झाले. ट्रकने कारच्या चिंधड्या उडवल्या होत्या...डेड बॉडीज दिसत नव्हत्या.गाडीची हालत बघुन नेहाच्या अंगावर सरक्न कटा उभा राहिला... बरेच पोलीस उभे होते आणि ट्रॅफिक हलवत होते. राहुल आणि नेहा तिथुन पास झाले. नेहाने ठरवलं घरी गेल्यावर चिन्मय्च्या किंवा प्रियाच्या घरी जाउन त्यांना भेटायचं आणि त्यांची माफी मागायची...यथवकाश सकाळी साडे सहा - सात वाजता ते घरी पोहोचले. घरी जाताच नेहा बेडवर पडली. रात्रीच्या प्रवासात दमल्यामुळे ती गाढ झोपी गेली. दुपारी कसल्याश्या स्वप्नाने तीला जाग आली. घाबरुन ती बेडवर उठुन बसली. नंतर तिच्या लक्ष्यात आले की तिला चिन्मयला भेटायला जायचे आहे. उठुन ती किचनमध्ये गेली. कॉफी बनवली आणि हॉलमध्ये टीव्हीच्या समोर येउन बसली. राहुल घरी नव्हता.चॅनेल्स सर्फ करता करता एका न्युझ चॅनलवर येउन थांबली आणि समोरची ब्रेकींग न्युझ बघता तिच्या हातातला कॉफीचा कप खाली पडला. न्युझरिडर बोलत होती.
" काल रात्री सुमारे साडेतीन - चारच्या सुमारास भिवंडी बायपास इथे झालेल्या एका अपघातात एका भरधाव ट्रकने एका कारला उडविले। कारमध्ये असलेल्या जोडप्याचा जागीच म्रुत्यु झाला. कारमधील जोडपे हे दुसरे - तीसरे कुणी नसुन मर्सीडीज इंडियाचे सेल्स जनरल मॅनेजर मि. चिन्मय जाधव आणि त्यांची पत्नी सौ. प्रिया जाधव होते. दुर्दैवाची गोष्ट अशी की सौ. प्रिया जाधव ह्या गर्भवती होत्या....... " पुढे नेहाला काहिच ऐकु येत नव्हते. हतबल होउन ती टीव्हीवरील क्लिप्स पाहत होती..........रात्री पडलेले स्वप्न काय होते ते तिला आता कळून चुकले. आतापर्यंत ती एकाच तीरावर होती. आपलं सारं काही तीने एका तीरावर वसवलं होतं जाणिवपूर्वक दुसर्‍याना दुखवून त्यांना पैलतीरावर सोडुन ती निघुन गेली होती. आयुष्यात पैलतीरही असतं याची तिला जाणिव झाली कारण काल रात्री ती त्या तीरावर जाउन आली होती.....
**********************************************************************************
नमस्कार.
सर्वात पहिल्यांदा मी माफी मागतो की जुलैला सुरु केलेली ही गोष्ट संपवायला आज ऑक्टोबर उजाडला आहे। काही विशेष कारणांमुळे आणि मुख्यतः माझ्या आळशीपणामुळे ही गोष्ट संपवायला उशीर झाला. मी काही मोठा लेखक नाही पण ही माफी मी काही स्पेशल लोकांसाठी मागत आहे. इन फॅक्ट या सर्वानी माझ्या प्रत्येक पोस्ट्ला खूप चांगला प्रतीसाद दिला वेळोवेळी लवकर पोस्टस संपवावी म्हणून मला शिव्याही घातल्या. मजा आली. बरं वाटतं.या ब्लॉगमुळे बरेच मित्र मिळाले. अगदी जगभरातुन. अशीच एक मैत्रीण साधना हिने मला ही गोष्ट पूर्ण करायला बरीच मदत केली. नेहमी शिव्या घातल्या. अगदी हक्काने. मला खूप बरं वाटलं. त्यानंतर सखीनेही मला खूप प्रोत्साहीत केले. सागर आणि काही अपरिचित मित्रानीं वेळोवेळी प्रतीसाद देवून फारच प्रोत्साहन दिले त्याबद्दल मी तुम्हा सर्वांचा अतिशय आभारी आहे.
अजुन बरच काही लिहायचं आहे। आळसातुन आणि कामातुन वेळ मिळाल्यावर नक्की लिहिन. तोपर्यंत चीअर्स........ !!!!!!

समाप्त.

Wednesday, September 2, 2009

पैलतीर ....७

" अ‍ॅम... अं,,,म... सॉरी....पियु !" चिन्मय थोडासा बावरला....प्रियाने त्याच्याकडे पहिले ती ही सावरली... आता झाले ते काय होते???? आपण काय केलं??? प्रियाला एकदम आपण अपराधी असल्यासारखे वाटु लागले. ती पटकन वळली आणि तिने आपला चेहरा हातांच्या ओंजळीत लपवून घेतला. चिन्मयला तिच्याकडे जायचा पण धीर होत नव्हता. त्याच्याही मनात तिच भावन निर्माण झाली होती. तो फारच अवघडला होता. " पियु, ... " त्याने तिचे हात बाजुला केले. तिचे डोळे काठोकाठ भरले होते. तो पुढे काहि बोलणार इतक्यात तिने त्याच्या छातीवर डोके टेकले.
" चिनु.... अ‍ॅम सॉरी ... मला माहित नाही हे कसं झालं? मी मुद्दाम नाही केलं हे सारं .......! मला खरचं नाही कळलं रे ! म...मी.....मी " ती फार घाबरली होती....
" पियु, पियु.....रिलॅक्स... ! "
पण ती वेड्यासारखी बड्बडत होती. चिन्मय तिला समजावत होता पण आपण काहि तरी घोर पाप केलंय असं तिला वाटत होतं ती थरथरत होती. ती ऐकत नाहिए असं पाहुन चिन्मयने तिला मिठित कवटाळले.
" पियु... शांत हो ! काहि नाहि झालयं आणि हे तु नाहि मी ही केलयं... आय हॅव टु बी सॉरी... तु थोडी शांत हो ! " त्याने तिला बेडवर बसवले आणि तिला थोडे पाणी पाजले. ती त्याचाशी नजरपण भिडवत नव्हती.
" पियु ? अगं, इकडे बघ ना माझ्याकडे.... "
" चिन्मय तु जा रे इथुन.. तु असलास कि मला काय होतं कळत नाही."
" हे बघ तुझे आई वडील आल्याशिवाय मी कुठेही जाणार नाहीए.....तु शांत झोप.. आणि उगाच कसलाही विचार करु नकोस...."
प्रिया कुशीवर वळली आणि तिने चिन्मयकडे पाठ केली. चिन्मयने तिच्या केसांवरुन हात फिरवला आणि तो हॉलमध्ये जावून सोफ्यावर आडवा झाला.... आपण एका मोठ्या धर्मसंकटात पडलोय याची त्याला जाणिव झाली होती. हे प्रेम असं का असतं ? का ज्याला जे हवं ते मिळत नाही ? या भावना, फिलिंग्ज इतक्या डेलि़केट का असतात ? नेहाचं प्रेम आपल्याला ६-७ महिन्यात कळावं आणि जी अगदी लहान असल्यापासुन प्रेम काय असतं हे कळतसुद्धा नसताना आपल्यावर प्रेम करतेय तिचं प्रेम आपल्याला का कळू नये? नाही! मी दोघांना कम्पेअर नाही करत. पण ..... ! शीट ! डोकचं चालत नाहीए....चिन्मय सोफ्यावरुन उठला आणि व्यथित होउन इकडे तिकडे फिरु लागला. पण त्यचं लक्ष लागत नव्हतं. अचानक त्याचं लक्ष भिंतीवरच्या कपाटाकडे गेलं. कसलीशी बाटली होती. चिन्मयने कपाट उघडलं. " वॉव! जॉनी ब्लॅक ! काकांचा विजय असो! " बाटली संपायला आली होती. काका घेतात हे त्याला माहित होतं. त्याने मस्त पैकी एक ग्लासात ऑन द रॉक्स पेग भरला आणि तो खिडकी कडे जावून उभा राहिला. पाउस आता थांबला होता पण रिमझिम सुरुच होती. पोटात दोन घोट गेल्याने त्याला जरा बरं वाटु लागलं होतं... अंगाला झोंबणार्‍या गार वार्‍याबरोबर जॉनी ब्लॅक ! त्याच्या मनातुन हळूहळू ते सारे विचार गायब होउ लागले. तशातच त्याचे दोन पेग झाले. तो सोफ्यावर येवून आडवा झाला......
**************************************************************************
गाडी बराच वेळ थांबली होती. पुढे गाड्यांची रांग लागली होती. चिन्मयने सीट थोडीशी मागे घेतली आणि शांतपणे रेलुन बसला. राहुल डाराडुर होउन झोपी गेला होता. बराच वेळ चिन्मय खिडकितुन बाहेर बघत होता अणि नेहा त्याला. राहुन रहुन नेहाला त्याच्याशी बोलावसं वाटत होतं. पण तिच्या मनाचा धीर होत नव्हता.
"कसा आहेस चिन्मय ? " नेहाने न राहवून विचारले. चिन्मयने काहीच उत्तर दिले नाही.
" चिन्मय !" नेहाने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला. चिन्मयने सिगरेट्चं पाकिट उचललं आणि तो बाहेर गेला. रस्त्याच्या कडेला जावून त्याने सिगरेट लाईट केली. नेहा गाडीतुन बाहेर पडली आणि चिन्मयपाशी गेली.
" चिन्मय! "
" बोल !"
तु मला माफ नाही करणार ?"
" तु माफी मागायला फार उशीर केलास. "
" अ‍ॅम सॉरी. जे काही झालं.... "
"तुझ्यासाठी ते 'जे काही' असेल नेहा पण ..... "
"चिन्मय प्लिझ मला माफ कर. "
"हे बघ, तु प्लिझ गाडित जाउन बस. तुझा नवरा आहे तुझ्यासोबत. हे सगळं ठिक नाही वाटत. आपण आज अनासये भेटलो तेव्हा तुला माफी मागायची आठवण झाली. इतकी वर्षे कुठे होतीस तु ? मी आणि प्रियाने तुझ्यामु़ळे जे काही भोगलंय त्याची मला आठवणही काढायची नाहीए. तु सुखी राहा आणि मलाही तसं राहायचा प्रयत्न करु दे... "
" प्रिया कशी आहे? मी..म्..मी फार त्रास दिला तिला. फार वाईट वागले तिच्याशी... "
" हे बघ नेहा. जे काही झालं ते आम्ही विसरायचा प्रयत्न करतोय, किंबहुना आम्ही विसरलोयसुद्धा ! तु प्लिझ पुन्हा त्या जखमांना कुरतडु नकोस. आय रि॑क्वेस्ट यु! आम्ही दोघेही एका मोठ्या वादळातुन सावरुन आत्ताच कुठे बाहेर पडलोय.आणि आता तु माफी माग किंवा नको त्याने काही फरक पडत नाही. तु माझ्या माफीच्या लायकीची नाहीस... एक वेळ मी माझं समझू शकतो पण तु प्रियाशी जसं वागलीस........ तुला तसं करता कामा नये होतं. तिचा बिचारिचा काय दोष होता ? फक्त एवढाच की ती माझ्यावर प्रेम करत होती.... नेहा! कधी या गोष्टींचा विचार केलायस कि तुझ्या एकटीमुळे मला, प्रियाला, आमच्या घरातल्यांना किती त्रास सहन करावा लागला ? प्रिया !!!.... तिला सावरेपर्यंत.... जावू दे ! मी का सांगतोय तुला हे सगळं? तुला त्याने काय फरक पडणार आहे ? तु प्लिझ गाडित जावून बसं. " चिन्मय बांध फुटल्याप्रमाणे बोलत होता आणि नेहा निच्छल होउन ते ऐकत होती.
" चिन्मय! मला एक चान्स दे रे ! फक्त एक ! मला प्रियाला भेटायच आहे. तिची माफी मागायची आहे. तिच्या गळ्यात पडुन मला रडायचयं! प्लिझ चिन्मय ! प्लिझ !"
नेहाचे डोळे भरुन आले होते.
" नाही नेहा ते शक्य नाही! मी तुझी सावलीही तिच्यावर पडु देणार नाही ! "
" चिन्मय! असं बोलु नकोस रे ! महित आहे, माझा गुन्हा अक्षम्य आहे. कदाचित त्याचीच शिक्षा मला देवाने दिली असावी. आज आमच्या लग्नाला ३ वर्षे होत आली तरीही माझी कुस रिकामीच आहे.. ठिक आहे मी नाही भेटणार प्रियाला. नाही भेटणार... ! " नेहा अश्रु आवरत बोलली.... चिन्मय काही बोलला नाही. तो वळला आणि गाडीमध्ये जावून बसला..
.गाड्यांच्या कर्णकर्कश गोंगाटाने राहुलला जाग आली. गाडी एक जागी थांबली होती. राहुलने डोळे चोळत पाहिले पूढे - मागे गाड्यांची रांग लागली होती. " काय झालं मि. जाधव ?"
" काही नाही ट्रॅफिक, अ‍ॅज युजवल."
" बापरे, मी तर झोपुनच गेलो होतो. किती वेळ झाला?"
" ५ - १० मि. झाली असतिल.काही तरी मेजर असणार....." असं बोलुन चिन्मय गाडिच्या बाहेर आला आणि त्याने सिगरेट पेटवली. राहुलही बाहेर पडला.
" अरे, आमच्या मॅडम कुठे गेल्या ? देअर शी इज !... नेहा ! " राहुलने तिला हाक मारली. तशी नेहा गडिचा दिशेने चालु लागली.
" अरे भाई सुनो, क्या हुआ आगे ? " राहुलने तिकडे उभे असलेल्या एका व्यक्तिला विचारले.
" पता नही साहब. शायद अ‍ॅक्सिडेंट हुआ है. कोई अभी बता रहा था कि एक कपल था गाडी में. सामनेसे आते हुए एक ट्रकने उडाया."
" ओह माय गॉड! " राहुलने एक सुस्कारा सोडला. चिन्मय दुर कूठे तरी आकाशात एकटक बघत होता. इतक्यात त्याचा फोन रिंग झाला.
" हाय जान ! " नेहा परत चाचपडली पण परत सावरली. हा मुद्दाम तर बोलत नसेल ना ? तिच्या मनात एक शंका चाटुन गेली.
" काहि नाही ट्रॅफिकमध्ये अडकलोय. तु काय करतेस ? " .....
" या, अ‍ॅम मिसिंग यु टु ! मी पोहचेन लवकर. तु काही काळजी करु नकोस आणि शांत झोपी जा. इन फॅक्ट आय हॅव अ कंपनी विथ मी ! "..........
"या, त्यांची गाडी खराब झाली होती. सो आय ऑफर्ड अ लिफ्ट टु देम." ....
" हे बघ. तु माझी काळजी करु नकोस. मे येतोय लवकरच. अ‍ॅम डाईंग टु सी यु. " ...
" चल तु झोपी जा. अँड डोन्ट मिस्ड मी मच. " " लव्ह यु टु जान ! " .......
त्याने फोन ठेवला. राहुल बाजुलाच उभा होता. " लव्ह मॅरेज ? "
" नाहि. अरेन्ज्ड ! "
" किति वर्षे झाली तुमच्या लग्नाला? "
" आय थिन्क दिड! "
" ओह! दॅट्स ग्रेट.!" " पण वाटत नाही हं की तुमचं अरेन्ज मॅरेज असेल असं."
"असं का?"
" नाही, सॉरी, म्हणजे जितक्या प्रेमाने तुम्ही तुमच्या वाईफशी बोलताय असं वाटतं की तुमचं लव्ह मॅरेज...." चिन्मय फक्त हसला...
" आय लव्ह माय वाईफ बियॉन्ड एनिथिंग!..."
ट्रॅफिक आता हळूहळू सरकत होतं॥ चिन्मयने गाडी सुरु केली..किमान १ किलोमीटर अंतरावर ते अ‍ॅक्सीडेंट झाले होते। ट्रकने अतिशय क्रुरपणे गाडीच्या चिन्धड्या उडवल्या होत्या आणि त्या गाडीत असलेल्यांच्याही... नेहाच्या अंगावर सरकन काटा उभा राहिला. चिन्मयने हळूह्ळू गाडी तिथुन काढली आणि हळूहळू ते मुंबईच्या दिशेने निघाले.....
***********************************************************************************
.त्या शुक्रवारी चिन्मय हाफ डे घेउन घरी गेला. प्रियाच्या पायाचे प्लॅस्टर काढायचे होते. त्या ३ -४ दिवसांत त्याने नोट केले की, नेहा त्याच्याशी नीट बोलत नव्हती. बहुतेक वेळा फोन उचलत नव्हती. कधी कधी तीची आई फोन उचलायची.. चिन्मय रविवारच्या भेटीबद्दल थोडासा टेन्स्ड होता. पण नेहाच्या अशा वागण्यामुळे तो अजुनच व्यथित झाला होता. प्रियाला घेउन तो हॉस्पिटलमध्ये गेला. प्रियाच्या पायाचे प्लॅस्टर काढण्यात आले. आता तिचा पाय पुर्णपणे बरा झाला होता पण डॉक्टरानी तिला ३-४ दिवस विश्रांती घ्यायला सांगितले. जाताना चिन्मयने तिला टॅक्सीमध्ये बसवले पण दोघेही एकमेकांशी बोलत नव्हते. टॅक्सी सिग्नलला उभी होती. चिन्मयचं लक्ष सहज बाहेर गेलं. समोर सीसीडी मध्ये त्याला नेहा दिसली. कुणाबरोबर तरी बसली होती. मुलगा ओळखीचा वाटत नव्ह्ता. चिन्मयने तिला फोन केला. फोन वाजताच नेहा चाचपडली, इकडे तिकडे बघु लागली. नंतर तिथुन उठुन ती थोडी बाजुला गेली आणि तीने फोन अ‍ॅन्सर केला.
" हाय जान ! "
" हाय चिन्मय, !"
" काय करतेस ? "
" काही नाही रे, घरी आहे. थोडं बरं वाटत नाहीए. सकाळपासुन डोकं जाम झालयं. आपण नंतर बोलुया? मी थोडा आराम करते."
" ओके. टेक केअर, बाय." नेहाने बायसुद्धा न म्हणता फोन कट केला. नेहा परत त्या मुलापाशी आली आणि तिथे बसली. क्षणार्धात चिन्मयला आपल्या डोक्यावर आभाळ कोसळतयं असं वाटु लागलं. तो अतिशय चिडला होता. रागाने त्याचा चेहरा लालबुन्द झाला होता. प्रिया हे सगळं बघत होती. सिग्नल ग्रीन होताच टॅक्सी पळू लागली.. चिन्मय खिडकीला डोकं टेकुन बसल होता आणि त्याच्या डोळ्यातुन पाणी वाह्त होतं. प्रियाला ते पाहवलं नाही. तिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि त्याचे अश्रु पुसले. टॅक्सी बिल्डिंगमध्ये शिरली. चिन्मयने प्रियाला तिच्या बेडरुममध्ये सोडले आणि तो जायला निघाला. तो फार अपसेट झाला होता. प्रियाने त्याला थांबवलं,
" चिनु ! "
" काय ?"
" अ‍ॅम सॉरी ! हे सगळं माझ्यामुळे झालं. "
" इट्स ऑलराइट पियु ! " त्याने तिच्या गालाला हात लावला. " चल मी निघतो, तु आराम कर. बाय." चिन्मय घरी आला पण त्याचं कशातही लक्ष लगत नव्हतं सारखी नेहा डोळ्यासमोर नाचत होती. आयुष्यातलं कोणतंही सत्य मग ते कितीही कटु असुदे त्याची स्विकारायची तयारी होती पण चिमुट्भर असत्य त्याच्या पचनी कधीही पडत नसे आणि ते ही नेहाकडुन तो स्विकारायला कधीही तयार नव्हता. ती कुणादुसर्‍याबरोबर होती याचं त्याला दु:ख नव्ह्तं, त्याला तीने आपल्यशी खोटं बोलल्याचं वाईट वाटत होतं... कसे तरी ते दोन दिवस ढकलले. रवीवारी सकाळी त्याला नेहाच्या आईचा फोन आला. आपण येत असल्याचे त्याने तिला कळविले. सकाळी ११.००च्या दरम्यान तो नेहाच्या घरी पोहचला. नेहाची आई आणि वडील सोफ्यावर बसले होते. चिन्मयने त्यांना नमस्कार केला. नेहा दिसत नव्हती. नेहाच्या आईने चिन्मयला समोरच्या प्लॅस्टीक्च्या खुर्चीकडे बोड दाखवून बसायला सांगितले. चिन्मय बसला. घरातल्या मोलकरणीने एका प्लॅस्टीकचा ग्लासमधून पाणी आणुन दिले. चिन्मयने थँक्स म्हणुन ते नाकारले.
" तर मि. चिन्मय जाधव, तुम्हाला काही कल्पना आहे की आम्ही तुम्हाला इथे का बोलावलयं ते ?" नेहाच्या आईने तोर्‍यात विचारले.
" कदाचित माझा अपमान करण्यासाठी ! " चिन्मय उत्तरला. दोघेही चापापले.
" नाही, आम्ही असं ऐकुन आहोत की तुम्ही नेहावर प्रेम करता आणि तिच्याशी लग्न करायची तुमची इच्छा आहे ? "
" नाही ! तुम्ही चुकीच ऐकलयं. नेहा आणि मी एकमेकांवर प्रेम करतो आणि आमची दोघांचीही एकमेकांशी लग्न करायची इच्छा आहे. "
" ओके. मग तुम्ही काय ठरवलयं ?" "काही नाही. तुम्ही आशीर्वाद द्या. ताबडतोब लग्नाचा मुहुर्त कादुया. "
" मि. चिन्मय जरा सांभाळून बोला. आम्ही दोघेही या लग्नाला तयार नाही आहोत. "
" डजन्ट मेक एनी डिफरंस, मला तुमच्याशी कुठे लग्न करायचयं ?"
" शट अप ! तुम्हाला लग्न म्हणजे काय खेळ वाटला ? झालं तेवढं पुरे झालं. आता पाणी डोक्याच्या बाहेर चाललयं. मला हे मान्य नाहीय. मी नेहाचं लग्न तुमच्याशी कदापी होउ देणार नाही. ! "
" मला कारण कळेल ? म्हणजे माझ्यात काही प्रॉब्लेम आहे का? मी वेल सेटल्ड आहे. दादरसारख्या भागात माझं स्वत:चं घर आहे. चांगली नोकरी आहे. एकुलता एक आहे. घरात आई वडीलांशिवाय दुसरं कुणीही नाही. कसलंही व्यसन नाही. तुम्हाला प्रॉब्लेम काय आहे? "
" प्रॉब्लेम ? मि. जाधव तुम्हाला ठावूक आहेच. ! हे बघा मि. चिन्मय आम्ही ब्राम्हण आहोत. आमच्या उभ्या पिढ्यांमध्ये असलं कुणी केलं नाही. आमच्या कूटुंबात आमचा मान आहे. माझ्या मुलीने एका खालच्या जातीतल्या माणसाशी लग्न करावं हे मी कधीही सहन करु श़कणार नाही. तेव्हा तुम्ही हे सगळं विसरुन जा. आणि तिच्या आयुष्यातुन दुर व्हा. ! "
" ओके म्हणजे माझी जात प्रॉब्लेम आहे तर? पण नेहाने मला जेव्हा सांगितलं की ती माझ्यावर प्रेम करते तेव्हा मला याची काहीच कल्पना दिली नव्हती. नाही म्हण्जे तुम्ही लहानपणापासुन तिच्या मनावर हे बिंबवायला हवं होतं ना ? की बाई गं, कुणा खालच्या जातीतल्या माणसाशी प्रेम करु नकोस त्याने आपल्या सत्तर पिढ्या नरकात जातील. यु नो मिसेस कुलकर्णी जेव्हा मी तिल किस केलं तेव्हाही ती मला असं काही बोलली नाही. स्ट्रेन्ज ना ? "
" मि. जाधव !!! "
" ओरडु नका मिसेस कुलकर्णी ! इट्स नॉट गुड फॉर यु ! मी आणि नेहाने ऑलरेडी ठरवलयं की काही झालं तरी लग्न करायचं आणि जर तुम्हाला शक्य असेल तर तुम्ही मला अडवा. "
" मि. जाधव ! आपण हे प्रकरण पुढे न वाढवणं तुम्हाला हितकारक ठरेल !"
" धमकी देताय ?"
" चेतावनी !"
" ओह ! आय सी! नो प्रॉब्लेम ! मला या बाबतीत नेहाशी एकांतात बोलायच आहे. "
" सॉरी ! या पुढे नेहाला तुम्ही भेटु शकत नाही. " पुढचं काही न ऐकता चिन्मय सरळ नेहाच्या रुममध्ये गेला, नेहाची आई त्याला अडवायला आली पण चिन्मयची नजर बघुन तीने पाय मागे घेतले. चिन्मय आत गेला आणि त्याने दार लावून घेतले. त्याला बघताच नेहा ओरडली " चिन्मय ! काय करतोस तु हे ? "
" घाबरु नकोस. फक्त तुझ्याशी बोलायचयं. "
" काय बोलायचयं ? "
" मला माहित नाही नेहा की तुझ्या मनात काय चाललयं ते ? गेला आठवडाभर मी तुला नोट करतोय. तु माझ्याशी नीट बोलत नाहीस, मल अव्हॉइड करतेस, त्या दिवशी तर चक्क माझ्याशी खोटं बोललीस, सीसीडीमध्ये होतीस आणि घरी असल्याचं सांगितलंस ! तुझ्या घरातले आपल्या लग्नाचा विरोधात आहेत हे आपल्याला पहिल्यापासुनच ठावूक आहे. त्यात नवीन काही नाही. मला माहीत आहे कदाचित तुझी आई तुला प्रेशराईज्ड करत असेल पण मला तुझ्याकडुन जाणुन घ्यायचं आहे कि तुझा निर्णय काय आहे ते ? मग तो काहीही असो ! जर तु हो म्हणालीस तर कुणाच्या बापालाही घाबरणार नाही. जर तु नाही म्हणालिस तर काहीही न बोलता निघुन जाईन आणि परत तुझ्या आयुष्यात कधीही येणार नाही. ट्राय मी! " नेहा गप्प उभी होती.
" नेहा बोल काही तरी यार! युवर सायलेंस इज किलिंग मी डॅम! ! "
" चिन्मय, अ‍ॅम सॉरी ! आय कान्ट मॅरी यु ! "
" थँक्स नेहा ! " असं बोलुन तो तिच्या रुमच्या बाहेर पडला आणि जायला निघाला...पण तो हे सगळ इतक्या सहजतेने घेईल असं त्यांना वाटलं नव्हतं. त्याला चिडवायच्या उद्देशाने नेहाची आई बोलली
" सो मि. चिन्मय आय होप तुम्हाला तुमचं उत्तर मिळालं असेल! "
" मिळालं ! मिसेस कुलकर्णी ! आभारी आहे ! "
" मग आता तुमचा आणि तुमची मैत्रीण प्रियाचा रस्ता मोकळा ना ?"
" माईंड यु मिसेस कुलकर्णी ! दॅट्स नन ऑफ युवर बिझनेस ! मी तुमच्या मुलीच्या आयुष्यातुन चाललोय! तिचा आणि माझा काहीही संबंध नाही आता ! त्यामुळे माझ्याशी बोलताना जरा सांभाळून बोला ऑर एल्स प्रत्येक शब्दाची तुम्हाला भारी किंमत मोजावी लागेल! माझ्याबद्दल आणि प्रियाबद्दल बोलायची न तुमची ना तुमच्या मुलीची लायकी आहे. तेव्हा जरा जपून ! "
चिन्मयचा तो अवतार पाहुन नेहाची आई घाबरली. ती गपकन खाली बसली
" आणि नेहा, एक लक्षात ठेव ! या निर्णयाचा तुला पश्चाताप होईल पण तेव्हा मी तुला कधीही माफ करणार नाही !!!! "
" दरवाजा समोर आहे ! " नेहा बोलली.
" हो. मला दिसतोय! पण तुला तो यापुढे कधीही दिसणार नाही! !! " चिन्मय तडकपणे बाहेर पडला आणि घरी गेला.झाला प्रकार त्याला अपेक्षित होता त्यामुळे त्याला त्याचा फारसा त्रास झाला नाही... तो भरपेट जेवला आणि शांतपणे झोपुन गेला. पूढचे काही दिवस त्याने असेच घालवले पण नेहाची आठवण त्याला सारखी सतावत होती..तो जिथे जाई ती ती जागा त्याला नेहाची आठवण करुन देत असे. त्यात नेहा मुद्दाम त्याला चिडवण्यासाठी नेहमी त्याच्याघरासमोरुन किंवा पार्कातुन त्या मुलाबरोबर फिरताना दिसत असे. तिच्या अशा वागण्याने चिन्मय फारच अस्वस्थ झाला होता.... बरेच दिवस तो प्रियालाही भेटला नव्हता..एके दिवशी संध्याकाळी तो प्रियाच्या घरी गेला.. प्रिया तिच्य रुममध्ये काही तरी वाचत बसली होती. त्याला बघताच ती हसली.
" या साहेब, वेळ मिळला तर! " " कशी आहेस तु? पाय कसा अहे तुझा ? " तिच्या बाजुला बसत चिन्मय बोलला.
" चिनु काय झालं रे ? आज १० दिवसानी तु मला भेटतोयस... आणि हा अवतार काय करुन घेतलास ? त्या दिवशी तु नेहाच्या घरी जाणार होतास ! काय झालं तिथे ? "
" काही नाही यार ! चल मी येतो ! मला थोडं काम करायचयं! तो जायला उठला इतक्यात प्रियाने त्याला अडवलं, " चिनु, थांब ! बस इथे ! " प्रियाने त्याला खाली बसवलं.
" काय झालं ? सांगशील काही ?"
" चिन्मयने तिला झालेला सारा प्रकार सांगितला..सांगता सांगता तो रडायला लागला.
" तिच्या नकाराने मला बिल्कुल वाईट वाटलं नाही, फक्त तिच्या वागण्याने मी हर्ट झालोय. ती मला चिडवण्यासाठी त्या कोणत्या तरी नव्या मुलाबरोबर फिरत असते. सारखी माझ्या घराच्या बाजुने राउंड मारत असते... अ‍ॅम जस्ट फेड अप यार ! ठिक आहे संपलं ना? मग एकमेकांना त्रास का द्यायचा? मला काही कळत नाहीए! काय करु हिचं ? "
"चिनु तुला एक सांगायचं होतं ! आय होप तु रागावणार नाहीस.."
" काय ? बोल ना ! " ....

क्रमशः

Thursday, August 20, 2009

पैलतीर .... ६


तशाच मनस्थितीत तो ऑफीसला गेला पण कामात त्याचे बिल्कुल लक्ष लागत नव्हते. त्याने नेहाला फोन केला.

"
नेहा ! "

"
ह्म्म, वेळ मिळाला तर फोन करायला साहेबांना. "

"
या, काहि नाही , जस्ट मिसिंग यु.कशी आहेस तु?"

"
मला काय धाड भरलिय? मी ठिक आहे. तु बोल. चिन्मय, काही प्रॉब्लेम आहे का?"

"
अं, हं, हम्म ! काहि नाहि डोकं जड झालयं, तु आज हाफ डे घेशील? तुला खूप मिस्ड करतोय.तुला डोळे भरुन बघावसं वाटतयं! "

"
ओह, माय माय! आज काय एकदम प्रेम भरभरुन आलयं? एनिथिंग स्पेशल? "

"
नाही गं ! बस तुला भेटावसं वाटतय. मी ऑफिसमधुन वाजता निघेन. आय्' पिक यु अप आणि सोबतच लंच करुया. इज दॅट ओ़के ?"

"
यस बॉस, तुम्ही म्हणाल तसं !"

"
चल देन, विल सी यु !"

"
ओके"
", हॅलो, !!!"

"
हम्म बोल ना"

"
नथिंग, जस्ट वाना से, आय लव्ह यु"

"
आय लव्ह यु टु सोना"

"
बाय लव्ह."

"
बाय."

काही करुन नेहाला सांगितलं पाहिजे. पण कसं सांगु? काय करावे तेच त्याला कळत नव्हते.

"
सर, आपको किर्ती म्यॅडम्ने बुलाया है." ऑफीसबॉयने वर्दी दिली.

"
ओके. आता हुं ."
आता हिला काय झालं? सकाळ्पासुन तर ठिक होती. मनात बडबडत तो किर्तीच्या केबिनमध्ये शिरला.
"यस किर्ती ?"
" ओह, चिन्मय ! देअर वॉझ कॉल फ्रॉम मि.फ्रॅन्क. ही वॉझ ॅस्किन अबाउट ऑर्डर डिटेल्स व्हिच यु गॉना रजिस्टर.यु प्लिझ मेल हिम ऑल डिटेल्स किपिंग सीसी टु मी. आय होप धिस टाईम यु विल ...... हॅलो, मि.चिन्मय, आर यु ऑलराईट? " चिन्मय भानावर आला.
" अं, या किर्ती, ॅम ऑलराईट. आय्' मेल ऑल डिटेल्स टु यु "
"चिन्मय व्हॉट्स राँग विथ यु ? यु हॅव टु सेन्ड डिटेल्स टु मि.फ्रॅन्क "
" ओह! या, सॉरी आय्' डु इट." असं म्हणुन चिन्मय तिच्या केबिन मधुन सटकला. पटापट सर्व डिटेल्स मेल करुन तो ऑफीसमधुन निघाला. नेहाचं ऑफिस नरिमन पॉईंटला होतं. पोहचेपर्यंत त्याच्या डोक्यात बरिच वादळं उठत होती. तो वाजताच नेहाच्या ऑफिसच्या खाली पोहोचला. बाईक बाजुला उभी करुन त्याने नेहाला फोन केला.
" हे जान! "
" आलास का तु?"

"
हो खालिच आहे.लवकर ये."

"
येते रे, दोन मिनिटात पोहचते."

"
ओके."

काहि वेळ गेला. चिन्मय तिच्या वाटेवर डोळे लावून होता. नेहा समोरुन येत होती. त्याला बघताच तिने हात वर करुन तिला हाय केलं. एका हातात बॅग आणि दुसर्या हाताने वार्याने उडणारे केस सावरत ती चालत होती. रस्त्यावरच्या अनेक नजरा तिला न्याहळत होत्या पण तिची नजर फक्त चिन्मयकडे होती. ती चिन्मयपर्यंत पोहचेपर्यंत त्या सार्या नजरा तिच्याबरोबर पुढे सरकत होत्या. ती धावतच जवळ आली आणि चिन्मयने तिला आपल्या मिठित बंद केली त्याबरोबर त्या सार्या नजराही नाक मुरडत दुसरीकडे वळल्या.

"
यु लुक्स ब्युटिफूल"

"
थँक यु" एक लार्ज स्माईल देत नेहा उत्तरली.

"
सो, कुठे जाउया?"

"
तु म्हणशील तेथे !"

"
तुझ्या आवडत्या ठिकाणी?"
"दिल्ली दरबार ?ओह हो! आज काय झालयं काय तुला ? प्रमोशन वैगरे झालं कि काय ? "

"
नाही गं ! बस असचं. बोल तुला काय खायचा मुड आहे आज ?"

"
मला ना..... तुला खायचयं" दोघेही हसु लागले. '

"
चल मग ! "

"
ओके लेट्स गो!" नेहा चिन्मयच्या मागे बसली. दोघेही रेस्टॉरंट्मध्ये पोहोचले. जेवण झाल्यावर नेहाने विचारले,
" आता कय करायचं?"

"
करायला खूप काहि करु शकतो पण जागा नाहीए ना! " चिन्मय तिला चिडवत बोलला.

"
अच्छा? असं काय करणार तु?"

"
बघायचयं तुला?"

"
हो! "चल मग जाउया, माझ्या घरी कुणी नसणार !"

"
आला मोठा शहाणा, म्हणे घरी कुणी नसणार. तुझ्या आईला जर कळलं ना तर ती मला कधी घरातच नाही घेणार."

"
नेहा, ॅक्चुअली, मला तुझ्याशी काही बोलायचयं,"

"
काय ? बोल ना !"

"
इथे नको, कुठेतरी शांत ठिकाणी जाउया."

"
म्हणजे तुझ्या घरी?" नेहाने चिडवत विचारले.

"
नको घरी नको. चल निघुया."

"
चिन्मय, काय झालं? सांग ना." आल्यापासुन बघतेय तुझं चित्त थार्यावर नाहिए. बोल काय झाल?"

"
काही नाही गं राणी !मी ठिक आहे.चल निघुया." असं म्हणुन ते बाहेर पडले
" चिन्मय, बाहेर उन बघ किती आहे ते, मी काळी होईन ना रे !"

"
माझी बायको काळी असलेली मला चालेल गं!"
नेहाने तोंड वाकडं केलं " तुला ना माझी मुळी काळजीच नाहीए."

चिन्मयचा हाथ धरुन ती चालु लागली.

"
बोल ना काय सांगणार होतास?"

"
सांगतो ना चल कुठे तरी बसुयात, तुला एवढी घाई का लागलिय?"

"
घाई म्हणजे? काय माहित काय सांगणार आहेस? मला भीती वाटतेय।"
" कसली भीती? वेडीच आहे." चिन्मयने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि ते बाईकपाशी आले.

"
एक काम करुया. सी फेसला जाउया. तिथे गार्डनमध्ये शांत बसता येईल."

"
ओके. "

बाईकवरुन ते सी फेसच्या दिशेने निघाले. वातावरण थोडेसे ढगाळ होते त्यामुळे गार वारा सुटला होता. नेहा चिन्मयला घट्ट मिठी मारुन बसली होती. सी फेसवर पोहोचल्यावर दोघेही बाजुच्या गार्डनमध्ये गेले आणि एक बेंच्वर बसले. नेहा त्याच्या खांद्यावर विसवली. चिन्मय एकटक उसळलेल्या समुद्राकडे बघत होता. नेहाला कसं सांगावं याचाच विचार करत होता.

"
आपण सी फेसच्या गार्डनमध्ये एका शांत जागी बसलोय. हो ना?" नेहाने विचारले.

"
हो. का? "

"
नाहि म्हणजे तु काही तरी मला सांगणार होतास म्हणुन विचारलं."

"
हो. बट आय होप तुला वाईट नाही वाटणार कि,न्वा राग नाही येणार."

"
का? कुणी दुसरी आवडलिय का?'

"
तसं नाही गं. पण तसच कहि तरी आहे."

"
, कोड्यात बोलु नकोस सांग ना काय झालं ते, किती सतावशील?"

"
ओके. सांगतो." असं म्हणुन चिन्मयने रात्रीचा तो सगळा प्रकार तिला सांगितला. हळुह्ळु नेहा चिन्मयपासुन बाजुला झाली. तिचा चेहरा रागाने लालबुन्द झाला होता. चिन्मयने तिला जवळ घेतले.

"
हाव डेअर शी ? बिच!" नेहा दात ओठ खात ओरडली.

"
नेहा, रिलॅक्स. जे तिला वाटतं होतं तेच तिने कन्फेस केलं अँड नथिंग इस राँग इन दॅट।"
" तु तिचीच बाजु घेणार रे, तुझी लाडाची ना ती."

"
हे बघ नेहा, शी लव्ह्ज मी. आय डोन्ट. ओके.?"

"
आय्' किल हर !"

"
नेहा वेडी झालीस का? ॅक्चुअली चुक माझीच आहे मी तिच्या इतक्या जवळ जायला नको हवं होतं. लहानपणापासुन ती माझ्याबरोबर आहे गं, माझ्या कधी लक्षात ही गोष्ट आलीच नाही.पण हे ही खर आहे की माझ्या मनात तिच्याबद्दल असं काही कधीच आलं नाही. आम्ही दोघं एकत्र शाळेत गेलो. कॉलेजमध्ये एकत्र गेलो. आता जॉबही एकत्रच करतो. मी खरं सांगतो नेहा, मला खरच तिच्याशिवाय करमत नाही. ती जे जे काही काल बोलली ते सगळं मलाही लागु होतं पण ह्या सगळ्याला मी प्रेम हे नाव नाही देउ शकत. कारण ती जागा तुझी आहे. काय करु तेच कळत नाहीए.नेहा यु गॉट टु हेल्प मी. "

"
मी कय हेल्प करु तुला? त्यादिवशी मी तुला बोलले तर तु मला तुझ्या मैत्रीबद्द्ल लेक्चर दिलास. माझं ऐकतोस कुठे तु ? तुम्ही दोघं एकत्र शाळेत गेलात, कॉलेजला एकत्र गेलात, जॉबही एकत्र करता मग आता काय लग्न करा आणि आयुष्यभर एकत्रच राहा. जस्ट लाईक एक दुजे के लिये ॅन्ड ऑल." नेहा चरफडत होती.

"
नेहा प्लिझ, जान....तु तरी असं नको बोलुस.हे बघ तिने स्पष्ट सांगितलयं की ती आपल्य दोघांमध्ये कधीही येणार नाही. तिने फक्त तिच्या मनात जे काही होतं ते मला सांगितलं."

"
मला माहित आहे ती आपल्या दोघांमध्ये नाही येणार पण जेव्हा जेव्हा ती समोर येईल तेव्हा तेव्हा ते तुला जड जाईल आणि पर्यायी मलाही. मग तु काय ठरवलयंस?"

"
कशाबद्दल? "

"
म्हण्जे तुमच्या दोघांबद्दल ?"

"
नेहा प्लिझ."

"
ओके ओके. ते जाउ दे तु जास्त विचार करु नकोस तिच्याबद्दल आणि तिच्याशी ह्या विषयावर काही बोलुही नकोस. सगळ काही ठिक होईल." नेहा त्याच्या केसांवरुन हात फिरवत म्हणाली.

"
आय होप सो." आणि परत दोघेही उसळणार्या समुद्राकडे बघत एकमेकांत हरवून गेले.

"
नेहा ? " चिन्मयने ओठ तिच्या कानाकडे नेले

"
हम्म. काय? "

"
झोपलीस का?" त्याचे ओठ तिच्या गालांवर टेकले होते.

"
गप्प ना रे, तु असं केलेस ना कि अंगावर शहारा येतो." नेहा लाजत बोलली.

"
अच्छा ? आणि काय काय होतं ?"

"
काही नाही ! एक नंबरचा संधीसाधु आहे नुसता. एक चान्स सोडत नाही किस करण्याचा." तिचे गाल लाजेने आरक्त झाले होते.

"
आता तुझ्यवर चान्स नाही मारणार तर आणखी कुणावर मारणार ?"

"
डेअर यु ! असा बडवून काढेन ना !" नेहा त्याला बिलगली.

"
अय लव्ह यु सो मच!"

"
आय लव्ह यु टु !"आता बरं वाटतयं अगदी हलकं हलकं. किति टेंशन्मध्ये होतो मी. कळत नव्हतं तुला कसं सांगावं ते."

"
यु नो चिन्मय, तु खूप चांगला आहेस. नेहमी दुसर्यांचा विचार करणारा. भरभरुन प्रेम करणारा. कधीही रागावणारा आनी मुख्य म्हणजे माझं ऐकणारा. मला असाच नवरा हवा होता. आय गॉट यु ॅन्ड आय गॉट एव्हरीथिंग ! यु आर माय मॅन !"

"
काळोख पडायला लागलाय. निघुया मग ? "

"
ओके चल."

चिन्मय तिला तिच्या घरापासुन थोड्या अंतरावर ड्रॉप केले. नेहाने जाता जाता त्याच्या गालवर ओठ टेकवले आणि ती पळुन गेली. चिन्मयने बाईक फिरवली आणि तो घराच्या दिशेने निघाला.

************************************************************************************

त्या गोष्टीला - दिवस निघुन गेले. सर्व काही रुटिन सुरु होते. प्रियाचा पाय आता थोडा बरा झाला होता. म्हणजे ती आधाराने चालु शकत होती. चिन्मय रोज तिला बघितल्याशिवाय राहत नसे. तो दिवस रविवार होता. प्रियाच्या घरातलेही कुठेतरी बाहेर गेले होते. चिन्मय प्रियाच्या घरीच होता. दुपार झाल्यावर त्याने प्रियाच्या आवडीचे चायनिझ मागवले. दोघांनीही यथेच्छ ताव मारला.

"
खूप दिवसांनी खाल्लं रे, मजा आली !"

"
हम्म, मी पण. इन फॅक्ट मी आणि नेहा त्या दिवशी दिल्ली दरबारमध्ये गेलो होतो."

"
वा! दिल्ली दरबार क्या बात है?"

"
पियु, !"

"
काय? "

"
काही नाही. मी त्या दिवशी नेहाला सगळं सांगितलं."

"
अच्छा, मला शिव्या घातल्या असतील ना तिने. ॅम सॉरी यार."

"
इट्स ओके. उगाच तिला अंधारात ठेवणं बरं नाही, म्हणुन सांगितलं सारं."

"
बरं केलंस.मला पण तिच्याशी बोलायचयं. इन फॅक्ट तिची माफी मागायचीय. बिचारीला मी उगाच दुखावलं."

"
तसं काही नाही. थोडी अपसेट झाली होती. पण नंतर शांत झाली."

"
पियु, मला थोडं टेन्शन आलयं."

"
का रे ? काय झालं?"

"
काही नाही तुला महितए ना नेहाच्या घरातले मला अजिबात लाईक करत नाहीत. नेहाच्या आईने तर तिला म्हणे शपथ वैगरे घातलिय. तिची आई तर मला अगदी पाण्यात बघते. तिच्या घरातल्यानी मला भेटायला बोलवलयं."

"
वा! कधी रे? लग्नाबद्दल? "

"
पुढच्या रविवारी. माहित नाही. तु येशील ना माझ्याबरोबर?"

"
मी कशाला? काही नको. उगाच अजुन गैरसमझ वाढतिल. तुच जाउन ये."

"
, असं काय करतेस. चल ना माझ्याबरोबर प्लिझ. फॉर मॉरल सपोर्ट. मला भीती वाटतेय."

"
भीती कसली त्यात?"

"
अजुन कसली नाही गं पण ... चल ना प्लिझ."

"
ओके. पण माझं प्लॅस्टर??"

'"
शुक्रवारी काढणार आहेत ना? मग आपल्याला तिकडे रविवारी जायचयं."

"
ठिक आहे. एनिथिंग फॉर यु!"

"
थँक्स, !"

दोघेही बराच वेळ बोलत बसले होते. बाहेर पाउस सुरु होता. सगळीकडे काळोख झाला होता. पावसाबरोबर वाराही खिडक्यांची आदळापट करत तितक्याच जोरात वाहत होता. वार्याने उडणारे पावसाचे पाणी खिडकितुन अंगावर उडत होते. चिन्मयने उठुन खिडकी बंद केली आणि प्लेट्स घेउन तो किचनमध्ये गेला. किचन मधलं आवरुन तो परत रुममध्ये आला. प्रिया त्या खिडकीसमोर उभी राहुन बाहेर बघत उभी होती. वार्याने तिचे केस उडत होते आणि पावसाचे तुषार तिच्या चेहर्यावर ओसंडत होते.तिला पाहुन तो क्षणभर जागीच थांबला आणि तिच्याकडे पाहु लागला. प्रिया त्या पावसात कुठेतरी हरवून गेली होती. चिन्मय तिच्य जवळ गेला आणि तिच्या मागे उभा राहिला तरी तिला कळलं नाही. पहिल्या पावसाची आतुरतेने वाट पाहणार्या चातकाच्या डोळ्यात पाउस पडल्यावर जो हर्ष होत असेल तो त्याला तिच्या डोळयांत दिसत होता. राहवून त्याने तिच्या खांद्यावर हात ठेवले. प्रिया शहारली आणि परतून तिने चिन्मयकडे पाहिले. चिन्मय एकटक तिच्याकडे पाहत होता. तिच्या चेहर्यावरुन पावसाचे थेंब ओघळून वाहत होते. तिची नजर खाली झुकली होती. शीतल वार्याने आणि त्यात पावसाच्या थेंबानी तिचं अगं थरथरत होतं. चिन्मयने तिचा चेहरा हळूहळू वर केला. पण प्रिया त्याच्या़कडे बघत नव्हती. तिचे गाल लाजेने आरक्त झाले होते. तिच्या चेहर्यावरुन ओघळणारे पावसाचे थेंब तिला अधिकच खुलवत होते. चिन्मयने तिच्या चेहर्यावरुन हात फिरवला प्रियाने त्याचा चेहर्यावर फिरणारा हातावर आपला हात ठेवला. पावसाचा जोर अजुनच वाढत होता आणि वारा त्याला तितक्याच वेगाने साथ देत होता. अचानक कुठेतरी प्रखर विज चमकली आणि - सेकंदानी ढगांचा प्रचंड गडगडाट झाला. पत्या आवाजाबरोबर घाबरुन प्रिया चिन्मयच्या मिठित शिरली आणि तिने त्याला घट्ट पकडले. आज चिन्मयला काही तरी वेगळच जाणवत होतं. नेहमी आपल्या मिठित शिरुन रडणारी ती आजची प्रिया नव्हती.चिन्मयने तिला विचारले ," , काय झालं? घाबरलीस का? " प्रिया काही बोलली नाही पण तिने चिन्मयला अधिकच घट्ट पकडलं. चिन्मयने तिचा चेहरा वर केला ती अजुनही थरथरत होती.

"
पियु डोळे उघड ना. मी आहे ना इथे का घाबरतेस?"

प्रियाने हळूहळू डोळे उघडले आणि ती चिन्मय़कडे पाहु लागली. तिने एक हात चिन्मयच्या गालावर ठेवला. तिच्या चेहर्यावरुन नजर हटवता त्याने तो पकडुन आपल्या ओठांजवळ आणला. त्याच्या त्या स्पर्शाने ती शहारली. चिन्मयने तिला जवळ घेतले प्रियाने डोळे बंद करुने घेतले होते. तिला चिन्मयचे ऊष्ण श्वास जाणवू लागले. चिन्मयने तिच्या थरथरणार्या ओठांवर आपले ऑठ टेकवले आणि पुढच्या काही क्षणांत दोघांचेही ओठ एकमेकांत गुंतले गेले. पाण्यातुन बाहेर काढलेल्या माश्याला परत पाण्यात सोडल्यावर त्याच्यात जो नविन जीव येतो त्याचप्रमाणे प्रिया चिन्मयच्या ओठांत मिसळून गेली. प्रियाच्या आयुष्याचा तो सुवर्णक्षण असावा आता मला मरण आले तरी चालेल तिच्या मनात आले. वर्षानुवर्षे वाळवंटात भट़कणार्याला पाण्याचा एक थेंब जरी दिसला तरी त्याच्यासाठी तो थेंब म्हणजे ओसंडुन वाहणारी गंगा असते.त्या एका थेंबाला प्राशुन त्याला पुढच्या आयुष्याचा प्रवास करायचा असतो. प्रियाची स्थिती त्या वाळवंटात भट़कणार्याप्रमाणेच होती.तिला काही सुचत नव्हते आणि चिन्मयलाही. दोघेही एका वेगळ्याच दुनियेत स्वार झाले होते. वार्याच्या एका प्रचंड झोताबरोबर खिडकी आदळली आणि दोघेही भानावर आले.......

क्रमश :